De tattoo ladies en de moustache brothers

8 februari 2019 - Mandalay, Myanmar

Na Bagan was het voor ons weer tijd voor een kleiner dorpje in Myanmar. We wilden nog graag een trekking in de bergen doen, omdat daar de meeste minderheden leven. We zijn uiteindelijk bij het dorpje Mindat in de Chin state terecht gekomen. Na 10 uur met de minibus kwamen we aan. Het was echt een hele fijne reis. In Myanmar zijn ze naast het onderhoud ook van de veiligheid. Waar je in sommige landen denkt: “ Dat had ik toch iets voorzichtiger gedaan”, kun je hier heerlijk in de bus genieten van het uitzicht. Eenmaal aangekomen in Mindat viel ons de openhartigheid van de mensen ontzettend tegen. We dachten dat het dorp was plat gelopen door toeristen, waardoor mensen oppervlakkiger waren geworden. Dat was niet het geval, ze zijn alleen veel introverter. En er is daarnaast een grotere taal barrière, maar uiteindelijk zijn ze nog steeds verwelkomend. De mensen laten het alleen anders merken en ze zijn een stuk meer verlegen. Er heerst ook een hele andere cultuur. Hier zijn nauwelijks boeddhisten te bekennen, ze hebben hun eigen chin cultuur, aangevuld door het christendom wat hier is geintroduceerd. 


De eerste dag hadden we zelf een flink rondje gelopen rondom Mindat. Er waren twee belangrijke trekpleisters die we wilden bezoeken. Eerst zochten we tevergeefs naar het museum. Berg op en af. Zonder straten op Google maps en bijna niemand die Engels kan is het toch lastig. Uiteindelijk werden we ergens binnen geroepen. Een huis wat het museum bleek te zijn. Aan de buitenkant niet te herkennen! De eigenaar was ontzettend trots op alles wat zijn voorouders verzameld hadden: Sieraden, skeletten van gevangen wild, doeken, wijn vaten, eigen gemaakte jacht geweren etc. Verder vertelde hij alles over het geloof, in de Chin cultuur gelooft men in geesten. Tijdens het vertellen hoorden we opeens een schot. Dat was vanwege de begrafenis van de buren een stukje verder op. Een begrafenis duurt 5 dagen lang en er wordt dag en nacht gedronken, vooral zelf gemaakte wijn. Tijdens de begrafenis worden dieren afgeschoten, waarvan de skeletten naderhand bescherming zullen bieden aan de familie. 

Het meest typerende van de chin cultuur zijn de gezichten van de vrouwen. De vrouwen hebben hun gezicht volledig getatoeëerd. Vroeger om er voor te zorgen dat de  vrouwen niet meer aantrekkelijk zouden zijn voor buitenstaanders, nu om de traditie door te zetten. Het zijn vooral de oudere vrouwen die dit nog hebben. Een daar van was de flute lady. Het beroemde vrouwtje wat zeker een bezoek waard was. We kwamen aan bij een klein huisje, naast een school. De eigenaar van de school kon goed Engels en liet ons bij het vrouwtje van 94 naar binnen. Haar vriendin, ook 94, was net bij haar op de koffie en we waren welkom. Ze glunderde en deed snel nog haar ontzettend grote traditionele oorbellen in haar enorm uitgerekte oorlellen. Daarna begon ze: een soort blokfluit tegen haar neus aan en fluiten maar. Een traditionele manier van muziek maken. Echt heel schattig en bijzonder om mee te maken. Haar vriendin zat er gezellig naast en wilde ook wel graag wat geld hebben voor ons bezoek. Waarom ook niet. 


De flute lady was niet de enige muzikant die we zijn tegen gekomen. De volgende dag hebben we met een gids een trekking gemaakt van 10 uur langs kleine dorpjes in de bergen. We zagen een oude man zitten, naast zijn huisje. Het dorp zorgde voor hem, omdat hij zelf geen kinderen of vrouw meer had. Vrouwen roken enorme sigaren of pijpen. Voor ons gingen ze graag helemaal klaar staan als we een foto wilde nemen. En een oudere man riep ons naar zich toe, om zijn muziek kunsten te tonen. Een klein rond instrument met rondom snaren. Toen we een foto wilde maken zei hij meteen: hier blijven, anders hoor je het niet meer! Het was heel fijn dat we een gids mee hadden, want dat haalde de taal barrière weg en maakte het contact beter.  


De laatste dagen hebben we nog doorgebracht in een klein stadje Monywa en in Mandalay. In Monywa blijken ze maar geen genoeg te krijgen van Boeddha. Ze hebben de aller grootste staande Boeddha ter wereld gebouwd. Die je overigens helemaal kan beklimmen. Voor als jullie er een keer naar toe gaan, zal ik vast verklappen dat je op geen enkele verdieping naar buiten kan. Dus helemaal naar de 31e verdieping lopen met de trap hoeft niet meer om daar achter te komen. Rondom de grootte Boeddha staan ontelbaar veel kleine Boeddha’s en ze blijven maar bijbouwen. Heel het land blijft overigens maar bijbouwen, maar geen woningen en andere gebouwen zoals in elk ander land. Nee enkel tempels, tempels en tempels. En Boeddha’s natuurlijk. 


We konden het goed vinden met onze chauffeur Mr. Thika uit Monywa en daarom vertrouwden hem er wel op om Emma’s wens uit te laten komen: Rijden op een ossenkar. Mr. Thika keek ons eerst vreemd aan maar zei daarna dat hij ons de volgende ochtend om 7 uur zou ophalen. Vroeg in de ochtend gaan de mannen uit de dorpen namelijk met de ossen naar het land om het te bewerken en hebben we de meeste kans om ze tegen te komen. Onderweg naar het dorp kwamen we eerst langs een boerderij met geiten en schapen. Daar wilde we natuurlijk ook een stop maken. De eigenaar liet een ini mini schaapje zien van 1 dag oud. Ze vonden het leuk dat we kwamen kijken. We reden vervolgens verder het dorp in. Helaas geen ossenkar te zien, maar wel heel veel vrouwen. Overal vandaan kwamen ze kijken wat wij in het dorp kwamen doen. Er komen normaal gesproken nooit toeristen. We werden uitgenodigd en kregen van alles aangeboden. De mannen waren al vertrokken naar het land en de vrouwen houden zich bezig met het weven van Longyi’s. Alles werd aan ons en aan onze chauffeur uitgelegd. We hebben hier natuurlijk een Longyi gekocht. Toen deze verpakt werd heeft de chauffeur ondertussen kunnen regelen dat we een stukje op een ossenkar mee konden. Een oudere man en vrouw stonden glunderend op ons te wachten. Het was on gelukt, een rit op de ossenkar! 


Later in Mandalay hebben we de verjaardag van Emma nog gevierd. Helaas geen echt feestje, want dat kennen ze niet echt. En cocktails hoef je ook niet te bestellen, die drinken ze nooit dus je krijgt altijd iets met een hele vreemde smaak terug. Maar wat ze wel heel goed kunnen is je verassen! Jurgen had het personeel van het hotel ingefluisterd en nog diezelfde dag hadden ze de kamer versiert met rozen blaadjes en ballonnen. Even na binnenkomst kwam al het personeel zingend met gitaar en een taart verlegen de kamer binnen swingen.  

We hebben ons bezoek aan Myanmar afgesloten met een bezoek aan de Mustache Brothers, het bekende trio uit Myanmar dat grappen durfde te maken over de regering. Ze wilden toewerken naar democratie. Niet zonder consequenties, want ze hebben 7 jaar in de gevangenis gezeten. Nu mogen ze enkel optredens geven aan toeristen vanuit hun eigen huiskamer. Een bijzonder verhaal om ons bezoek aan Myanmar mee af te ronden. Wij hebben vooral vrolijke en verwelkomende mensen gezien, maar aan de grenzen gebeurt het tegenovergestelde. Onwerkelijk.  
 

Foto’s

11 Reacties

  1. Nelly:
    13 februari 2019
    Wat bijzonder allemaal weer. Jullie maken wel mooie dingen mee. Echt heel speciaal hoor. Geniet heerlijk met zn tweetjes xx
  2. Ado Avdic:
    13 februari 2019
    Mooi verhaal Jurgen en Emma. Als het lukt, zet er wat foto's bij volgende keer. Fijne reis verder!
  3. Pieter-Paul:
    13 februari 2019
    Geweldig! Ossenkar....waarom ook niet...
  4. Els:
    13 februari 2019
    Een prachtige herinnering aan Myamar. Ik had nooit gedacht dat dat zo leuk zou zijn. Op naar India!!
  5. José Dorenbos:
    13 februari 2019
    Wat een prachtige locatie zeg😍
    En toch wel fijn dat je je verjaardag nog hebt kunnen vieren 😉🎉🎉
  6. José Dorenbos:
    13 februari 2019
    Wat een prachtige omgeving 😍
    Wel fijn dat je je verjaardag nog kon vieren🎉🎉
    Wel een pech dat jullie je spullen kwijt zijn,maar met jullie gaat het gelukkig goed.
  7. Nelly:
    13 februari 2019
    Myamar blijft toch heel bijzonder, in alle opzichten.
  8. Anne en diederik:
    14 februari 2019
    Wat een super gave fotos! En die mevrouwtjes met hun rimpeltjes, echt cool!!!
  9. Marloes:
    14 februari 2019
    Mooie verhalen idd, heeel bijzonder. Met name ook de Mustache Brothers, bijzonder dat jullie die hebben mogen ontmoeten. Heeeeel veel plezier weer samen in India. Op naar het volgende avontuur :-)
  10. Harald:
    16 februari 2019
    Heel mooi!
  11. Kim:
    21 maart 2019
    Ik krijg geen genoeg van jullie foto's!