De verrassingen in het noorden van Ethiopië

We hadden onze terugkomst vanuit het zuiden zo gepland dat we Piet nog precies konden zien in Addis voordat hij vertrok. En daarnaast ook, zodat we het paasontbijt mee konden maken bij Dawit. Dawit kennen we via Piet en behoort tot de rijke van Ethiopië. Hij heeft naast een (hobby) boerderij ook een restaurant waar we waren uitgenodigd voor het paasontbijt. Na 40 dagen vasten mocht er weer vlees en alcohol worden gegeten en gedronken. Heel de nacht was Dawit bezig geweest om koeien en kippen te slachten. We kregen rauw vlees voorgeschoteld, daar hebben we toch voor bedankt. Hij had ook heerlijk gebraden vlees en kip die al uren in pepers en honing had getrokken. Na 40 dagen geen alcohol vonden ze het in de ochtend tijd om aan de zelf gemaakte honing wijn en aan de whisky te gaan. In de middag mochten wij mee naar de familie van Dawit. We hebben ook hier weer heerlijk gegeten. Er gebeurde verder niet veel en zo konden wij mooi onze plannen voor het noorden voorbereiden.

We hadden een bus geboekt naar Gondor vanuit waar we een trekking door de Simien mountains zouden beginnen. We kwamen aan bij een ontzettend gezellig lokaal guesthouse. In het zuiden dachten we dat “Money Money” het nieuwe “Hallo” in Ethiopië was, maar hier was het tegenovergestelde! We kwamen terecht in een avondje met de vriendengroep. We hebben samen drankjes op (ook weer honingwijn) en hebben een film gekeken. Dat was wel weer eens heerlijk, na zo lang geen tv. De volgende ochtend zijn we de bergen ingetrokken en hebben we genoten van het uitzicht en de dagen in de bergen. Het gebied wordt ook wel de ‘Grand Canyon’ van Ethiopië genoemd. We kregen het voor elkaar dat er een kampvuur werd georganiseerd en hebben er een leuke avond van gemaakt. Samen met de gidsen, scouts en overige locals hebben we flink met onze schouders gedanst. Het blijft moeilijk! Zo bijzonder hoe snel zij hun schouders kunnen bewegen! 

In de bergen zijn we vooral veel apen tegengekomen. De gids zei dat het hele vriendelijke apen waren, maar precies toen Emma er bij ging zitten begonnen ze natuurlijk te brullen! We hebben op stukken gelopen van 4400m hoog, af en toe heel vermoeiend met de ademhaling maar zeker de moeite waard. Ethiopië is nog heel erg onderontwikkeld en het toerisme staat ook nog in de kinderschoenen. Water om te wassen is er dan ook niet tijdens zo’n tocht (en water om te drinken word ook niet voldoende meegenomen, maar daar hadden we al rekening mee gehouden). Je went er aan om te slapen in de kleren die je hebt en je 3 dagen niet te wassen. Na terugkomst keken we toch wel uit naar een douche. Maar helaas was net de stroom uitgevallen en was er geen stromend water. Stroom uitval kan soms wel 6 tot 8 uur duren.

We zijn het plaatsje Gondar ingegaan waar we ook weer aangenaam werden verrast door de vriendelijkheid. We hebben ons door de kastelentuin laten rondleiden door een ontzettend goede gids. De lokale mensen wilden maar al te graag met ons op de foto en in een klein barretje kwamen we aan de praat met gezellige mensen. Wat een verassing zo na het zuiden!

De volgende ochtend was het tijd om naar Lalibella te gaan. Vrijwel alle toeristen vliegen, omdat het lastig te bereiken is. Wij hadden de tijd en besloten om de poging te wagen. Om half vijf in de ochtend stonden wij op en namen we de tuctuc naar de eerste minibus. Deze minibus bracht ons vervolgens naar het bushalte in een plaatsje waar de splitsing begon. Vanuit hier konden wij een grotere bus boeken richting Gashena, de plek waar de volgende wegen zouden kruisen. We zaten echt ontzettend krap in de bus. Niet alleen onze benen, maar die van iedereen waren te lang om recht te zitten. Je moest je voeten dus krom op de grond leggen zodat je tussen de bankjes paste. Schouders konden niet naast elkaar, dus als de een naar voor zat, moest de ander naar achter. Het was een hele ervaring. We hebben zo 8 uur in de bus gezeten. Maar onderweg zijn we nog gestopt om de motor te laten afkoelen. Je merkte ook aan het vervoer dat Ethiopië onderontwikkeld is, vanwege de beperkte hoeveelheid bussen die er per dag gaan. In Gashena hadden we geluk. Vanuit daar konden we direct overstappen in een bus naar Lalibella. Hier zat ook een andere toerist in de bus. Zij had minder geluk en had al anderhalve dag op de bus gewacht. We hebben mooie gravel wegen door de bergen (zonder afgronden) genomen. En ook onze aankomst in Lalibella was een verassing. In plaats van een ontzettend grote stad was het juist een heel sfeervol bergdorpje! En dat voor een plek met de highlights van Ethiopië: Kerken uitgehakt uit rotsen. We gingen op een aanbod van een vriendelijke man in en we kregen een mooi hotel voor een prima prijs. Daarna hadden we meteen besloten om langer in Lalibella te blijven. Het uitzicht op de bergen was er zo mooi! Ze hadden leuke restaurants en barretjes en het belangrijkste: hele vriendelijke mensen!

Toen we op zoek waren naar een restaurant kwamen we een tent met veel muziek tegen midden op straat. Mensen uit de hele buurt liepen er op af. Dit was namelijk de avond waarop het bruidspaar zich bekend maakt aan de omgeving. Ook wij werden welkom geheten, en kregen uiteraard weer zelfgemaakte wijn en bier. Zeker de broer van de bruid was ontzettend gastvrij. Hij gaf ons een rondleiding door de tuin van de ouders. Er stonden vaten vol met bier en wijn! Ze waren al weken van te voren begonnen met de voorbereidingen. Familie vanuit het hele land was gekomen. Helaas hadden ze binnen te weinig plek om te slapen en sliepen tantes en ooms buiten op de grond. Na de officiële ceremonie voor de buurt mochten we via een kaarsen optocht mee naar het besloten feest voor de jongeren. Hier hebben we heel de avond gedanst, natuurlijk weer vooral met de schouders. De volgende ochtend werden we wakker en zat toevallig ook het bruidspaar in ons hotel. Zij gingen nog een aantal dagen door met de bruiloft, wij gingen verder met ons toeristen rondje. 

We werden opgehaald door een gids en hij heeft ons alle kerken van het dorp laten zien. Echt heel uniek hoe deze kerken binnen 10 jaar zijn gebouwd. Allemaal uitgehakt uit rotsen. Overal zaten priesters of werden er gebeden uitgevoerd. We werden door onze gids meegenomen door de hel. Ze hadden een ondergrondse tunnel gemaakt waar het pikkedonker was. Je kon echt helemaal niets zien en moest opletten op je hoofd. Emma vroeg voor de grap bij de ingang nog of er muizen zaten, en precies op dat moment zagen we er een weg schieten. Het was een hele leuke ervaring om hier doorheen te lopen en we hebben samen flink gelachen. De ochtend daarna zijn we vroeg opgestaan om ook het gebruik van de kerken mee te maken. In iedere kerk is er nog iedere ochtend een mis! Het orthodoxe geloof in Ethiopië is bijzonder. Kerken worden naar het oosten gericht, vrouwen dragen witte hoofddoeken en de hele nacht wordt er door een speaker gezonden. Oja, en Jezus is een week later geboren, vandaar dat Pasen ook een week later was. Het lijkt een mix tussen het christendom, jodendom en de islam. 

Die middag zijn we nog uitgenodigd bij de moeder van Joseph. Een jongen die we bij de bruiloft tegen waren gekomen. Hij stond al een uur op ons te wachten, tot wij ons ontbijt op hadden. Het was opdringerig op een goede manier. We kregen koffie aangeboden en ze wilde graag van alles vertellen over de gebruiken in Ethiopië. Ze was haar man 8 jaar geleden verloren en probeerde alles zo goed mogelijk te doen voor haar kinderen. Ze had echt bijna niets! Een soort houten bankje, wat ook meteen een bed was. Een kleine kookpan en een pan om de Enjera (lokale zure pannenkoek) in te maken. De intentie van de uitnodiging was goed, als we niets hadden gegeven waren we even goede vrienden. Ze nodigde ons ook echt uit vanuit de gastvrijheid, maar ze was ook ontzettend dankbaar toen we haar wat geld gaven. We hebben echt heel veel armoede gezien in het noorden. Ook in het zuiden, maar daar leven de mensen nog in hutjes vanuit tradities. En met het geld dat ze krijgen kopen ze over het algemeen alleen bier. Hier in het noorden waren ze ambitieuzer en wilden ze naar school. Jongens poetsen schoenen om zo hun geld voor school bij elkaar te verdienen. We hebben bewakers gezien die echt in een soort hondenhokken sliepen. Echt heel triest om het allemaal te zien. Ook wetende dat er veel mensen maar voor 1 euro per dag de hele dag werken. Zo zijn er bijvoorbeeld in Addis ook veel huisslaven. Zij zijn 24/7 bij een gezin thuis voor hulp en krijgen maar heel weinig betaald. Ze hebben geen tijd en geld voor een gezin. Veel mensen werken echt om te (over)leven. 

Het gehele probleem is echt lastig: hoe help je deze mensen? Zou een minimum loon ingesteld moeten worden? Als 85% van heel Ethiopië boer is, waarom snappen ze dan nog niet hoe je moet boeren? Zouden scholen helpen? We zijn in ieder geval beide wel tot inzicht gekomen dat zomaar geld geven aan mensen averechts kan werken. Sommige mensen werken super hard en krijgen 1 euro per dag, terwijl andere geld van toeristen proberen te vragen en zo beter uit zijn. Wij hebben vooral de werkers extra beloond met een fooi boven op datgene wat we kochten. En dat zijn ook nog eens de meest dankbare mensen. Wij denken dat vooral educatie een hele grote rol speelt in Ethiopië.

Na alles wat we hadden gezien een beetje verwerkt te hebben zijn we doorgereisd naar Mekelle. Daar hadden we afgesproken met Cathy (vriendin van Marloes, zus van Emma), die de komende tijd samen met ons meereist in Ethiopië en Madagaskar. In Mekelle stond de volgende ochtend weer een jeep voor ons klaar. Samen met 2 andere auto’s vertrokken we naar de Danakil Depression. Een van de heetste plekken op aarde! Gelukkig hadden de auto’s goede airco, maar met een temperatuur van ongeveer 45 tot 50 graden buiten blijft het zweten. Het raam open betekende een warme fohn in je gezicht. We dronken wel zo’n 4 liter water per dag zonder naar de toilet te moeten. Met toilet wordt in Ethiopië vaak het dichtstbijzijnde bosje bedoeld. Maar zelfs die waren hier nauwelijks te vinden. Het was echt onvoorstelbaar hoe mensen hier konden leven! We zijn nog bij een pool gestopt waar Jurgen en Emma natuurlijk zijn ingesprongen. Het was ontzettend zout water, dus we bleven drijven. Je ziet het niet op de foto’s, maar dit water was ook zo’n 40 graden. Na zonsondergang was het prima uit te houden, maar nog steeds zo’n 35 graden. We sliepen op bedjes in de open lucht onder de sterren hemel. 

De volgende ochtend mochten we er vroeg uit, voordat het te warm werd. We reden via de zoutvlaktes naar Dallol. Op de zoutvlaktes kwamen we kamelenkaravanen tegen. Emma kreeg het natuurlijk voor elkaar om alle kamelen achter zich aan te laten lopen. De mensen kwamen zout halen, wacht hard werken was midden in deze hitte. Vervolgens moesten ze 10 dagen heen en weer lopen door diezelfde hitte om maar een paar euro te kunnen verdienen. Echt ongelooflijk dat dit leven op aarde bestaat. Na de zoutvlaktes kwamen we aan in Dallol. Misschien wel het mooiste plekje van Ethiopië. De omgeving van zwavel wateren veranderd continue en je zult dus nooit hetzelfde zien. De kleuren waren prachtig. En op sommige delen leek het net of we op een andere planeet waren beland! Het was een mooie afsluiting van onze reis in Ethiopië. Nu ligt Madagaskar op ons te wachten. We eindigen onze reis in Zuid-Spanje en kunnen vast verklappen dat we 18 juni weer aan zullen komen in Nederland. We missen jullie allemaal, dus kijken er naar uit om jullie weer te zien!