“Always expect the unexpected in PNG”

PNG was een land vol met verassingen, spanning en openhartigheid. De eerste dagen hebben wij alles op ons af laten komen, het was spannend omdat we niet wisten wat we konden verwachten. Iedereen was ontzettend vrolijk en vriendelijk, maar tegelijkertijd hadden we ook het gevoel dat het zo om kon slaan. De eerste dag leek er een opstandje te zijn bij de markt, waarna we snel terug gingen naar het hotel. Later in de week wende we er aan. Er gebeurt namelijk weinig op straat, dus als er twee personen een beetje mot krijgen staan er meteen grote groepen omheen, maar dat sust dan snel weer. De laatste dagen voelde wij ons ontzettend op ons gemak en liepen we overal zo heen. We zagen een groot veld vol met mensen en een flink aantal enorme varkens. De grootste varkens die we ooit hebben gezien. Het was goed georganiseerd: varkens aan paaltjes en twee overdekte plaatsen aan de zijkanten. Wij dachten dat het een soort veehandel was en liepen er op af. Bij aankomst vroegen we wat er aan de hand was. Er was een compensatie gaande tussen twee stammen uit de southern highlands. We waren terecht gekomen bij de locale rechtbank. Rondom de grote wegen en grote steden is het land verdeeld. Maar meer richting het westen en zuiden zijn er nog steeds gevechten tussen verschillende stammen over landverdeling. Ze kwamen het bijleggen op neutraal grondgebied door elkaar varkens aan te bieden. We bedankte de man voor de uitleg, het was heel bijzonder, maar we zijn toch maar doorgelopen. In de straat van onze accommodatie (we sliepen bij een super lieve en open familie via airbnb) kwamen we weer een groep mensen rondom varkens tegen. Ook hier vroegen we wat er gaande was: De ouders van de bruid en bruidegom waren aan het onderhandelen over de bruidsschat.  Die ochtend hadden nog twee locals tegen ons gezegd: “ Always expect the unexpected in PNG”. We waren voorbereid.

Als je geen varkens hebt dan moet je geld hebben. Maar de eerste dagen dat wij hier waren ging ons geld er snel doorheen. We aten bij het enige restaurantje van het dorp. Zowel tijdens de lunch als avondeten. De porties waren echt enorm! Mensen eten hier namelijk maar 1 grote maaltijd per dag. Verder wordt er groente of eieren gekocht op de markt welke zo uit het vuistje gegeten wordt. Ook voor ons een goede manier om meer groente en minder frituur vet binnen te krijgen. We kochten voorgekookte eieren en zoete aardappelen en schilde thuis de komkommers. Jurgen had ook pinda’s gekocht. Wisten jullie dat dit eigenlijk zachte boontjes zijn? Geroosterd of gefrituurd smaakte ze beter. Qua hygiëne is het hier echt goed te doen. Er is namelijk geen overpopulatie en er wordt voornamelijk van het land gegeten waardoor de hoeveelheid afval klein is. PET flessen en blikjes verzamelen ze voor recycling. Als ze genoeg blikjes hebben verzameld leggen ze deze verspreid midden op de weg. Op deze manier worden de blikjes plat gereden door de auto’s en wordt het volume kleiner voor transport. Creatieve oplossing!

Tussen de verschillende steden hebben we met de openbare bus gereisd. Niet alleen vanwege het budget (15 euro in plaats van 200), maar ook omdat we meer mensen om ons heen zouden hebben. De mensen in de bus zorgen namelijk echt voor je. Ze vertellen van alles over PNG.  Allemaal hetzelfde verhaal, over het aantal provincies en de verschillende talen. Ze eindigen steeds met hetzelfde: De overheid is corrupt.  De medepassagiers zorgen er ook voor dat je als gast voor de deur wordt afgezet. Ze vinden toerisme belangrijk. Als er iets zou gebeuren dan weet je dat de medepassagiers voor je zullen opkomen. We hebben natuurlijk van te voren de veiligheid gecheckt tussen de verschillende plaatsen. Alle locals die wij vroegen om de veiligheid beaamde dat er tussen Mt. Hagen en Goroka geen onveilige plekken waren. De heenweg ging helemaal perfect. Voordat we instapten hadden we de bussen vergeleken en de nieuwste uitgekozen. Onderweg kwamen we 1 keer een groep tegen midden op straat. Emma zei nog: wat lief dat ze de weg repareren door met zand de gaten op te vullen. Later die week kwamen we er achter dat dat roadblockers waren geweest. De overheid doet weinig aan de weg en mensen proberen door de weg deels te repareren illegaal geld te verdienen door auto’s tegen te houden. Toen we met de tour operator gingen betaalde we ze 1 euro en was er verder niets aan de hand. Maar de publieke bussen weigeren dit soms en dan kan er een strijd ontstaan, hadden we ons laten vertellen. Om het zekere voor het onzekere te nemen hebben we daarom op de terugweg van Kundiawa naar Mt. Hagen geld gegeven aan de chauffeur voor eventuele roadblockers, zodat we gewoon door konden. Maar gelukkig zijn we ze niet tegen gekomen. We hebben ons er niet onveilig om gevoeld. Mensen hebben hier namelijk geen wapens en komen rustig over. Later in Mt. Hagen zagen we jongeren een roadblock creëren bij ons op de hoek van de straat. Als voetganger wordt je niet lastig gevallen en kun je er gewoon langs. Ze vullen inderdaad een gat op en het vragen om geld gaat er rustig aan toe. 

Ook bij de stammen voelden we ons meer dan op ons gemak. We lette altijd goed op onze spullen, maar ze hebben nooit geprobeerd om iets uit onze tassen te pakken. Op straat durfde wij zelfs ons grote fototoestel te laten zien. Begin je met een foto van 1 persoon, dan moet je ook van de rest in de omgeving een foto maken. Ze vinden het namelijk geweldig om op de foto te gaan. 

Waar de mensen hier verder dol op zijn, zijn betel nuts. Ze kauwen hier op samen met lijm en mosterd. Het ziet er ontzettend vies uit, monden zijn helemaal rood. Ze spugen alles na het kauwen weer uit op straat, waardoor de straten vol liggen met rode spetters (ze kunnen echt bijzonder goed spugen, met hele stralen). Ze zeggen dat de rode spetter op straat op bloed lijkt en dat ze daarom nog wel eens kannibalen worden genoemd. De betel nuts zijn ontzettend verslavend en slecht voor de gezondheid. Ze kunnen vergeleken worden met de nicotine uit sigaretten. Het was duidelijk te merken dat er in Mt. Hagen meer betel nuts werden gebruikt dan in het meer ontwikkelde Goroka. Wij denken vanwege de educatie. Goroka is waarschijnlijk meer ontwikkeld, omdat dit plaatsje dichter bij de kustplaats Lae ligt. Alle import en export gaat vanuit de hoofdstad via het water naar Lae waarna het per vrachtwagen naar de hooglanden gebracht kan worden. 

Maar ook in Goroka gingen de gesprekken die wij met locals hadden ontzettend traag. Wij zijn gewend aan veel prikkels en snelle omschakeling van onderwerpen. Hier wordt er heel heel veel herhaald. Ze kunnen ook ontzettend lang doorgegaan op onderwerpen: “ er werd deze ochtend een heel groot buideldier verkocht op de markt. Die worden er altijd verkocht, maar deze was echt groter dan anders. Misschien was hij wel 10 kg, nee misschien wel 15. ” En daar kan wel een half uur over gesproken worden. Het is voor ons vermoeiend om onze aandacht daar bij te houden, maar tegelijkertijd vinden we het ook mooi om te zien hoe mensen hier nog ieder detail kunnen zien.      

We hebben een mooie tijd in PNG gehad. Een hele bijzondere tijd, die we nooit zullen vergeten.Toeristen worden hier nog niet als dollar tekens gezien, maar geld ook niet als noodzaak. Mensen kunnen goed van hun land leven, doordat het (nog) niet overbevolkt is. Als er geld nodig is dan kunnen mensen binnen een community op elkaar rekenen. Zo kan een dochter naar de universiteit gaan dankzij het geld van anderen. Op een lijstje wordt dan bijgehouden wie wat heeft gegeven. Als later die personen in de problemen zijn, dan zal de afgestudeerde op haar beurt iets terug doen. Mensen zijn nog afhankelijk van elkaar en dat maakt de band met elkaar sterk. Ze zien elkaar als moeders, vaders, broers en zussen en zo noemen zij elkaar ook. Daar kwamen we achter toen iemand voor de 2e keer zei dat het haar moeder was.