Junia de mudman

Tegen verwachting in, is het centrum van Goroka veel groter dan dat van Mt. Hagen. Zoals we op internet hadden gelezen, zat er inderdaad een toeristen kantoor. Deze is voornamelijk in dienst tijdens de grote shows in september. Maar gelukkig bieden zij het gehele jaar door tours naar verschillende tribes uit de buurt aan. We waren helemaal enthousiast, omdat we dit na Mt. Hagen niet meer hadden verwacht.
In Goroka hebben we drie ontzettend bijzondere ochtenden gehad. De eerste stam die we bezochten was de Chimbu stam. Ook al willen we het eigenlijk niet vertellen: ze hebben zich speciaal voor ons aangekleed. Het is echter nog geen verloren traditie. Zoals eerder gezegd kleden zij zich zo nog steeds bij speciale gelegenheden. We kregen een uitleg over de verschillende speren, gezichtsversieringen, garen en gewoontes. Wij mochten mee doen met een typische flirt dans. Deze wordt gebruikt door jongeren die klaar zijn voor het huwelijk en elkaar willen leren kennen. Ze zingen een hele nacht lang.
De tweede stam die wij bezochten was de stam van de mudman. Bij aankomst kregen we eerst een uitleg over alle gewassen die op het landgoed groeide. Waarna de eigenaar van het landgoed plots vroeg of Jurgen mee wilden doen met de dans (alleen voor mannen helaas). Jurgen heeft hier overigens een bijnaam uit PNG omdat zijn naam lastig uit te spreken is: Junia.   Junia werd achter de schermen omgetoverd tot een mudman. Emma, als enige toeschouwer samen met de dorpelingen, lagen in een deuk toen de mannen tevoorschijn kwamen! Van te voren hadden we namelijk niet uitgezocht wat de kleding precies inhield! Hahaha. Na de dans kregen we nog een speciale lunch: allerlei bijzondere bladeren uit eigen tuin, welke gestoomd waren tussen bananenbladeren in de grond. 
De derde stam uit de buurt was de moko moko stam, welke gelooft in geesten. Samen met de spirituele man van het dorp zijn we eerst naar een uitzichtpunt geklommen. Daar kregen wij naast het uitzicht ook een indrukwekkende grot te zien, waar we onszelf in moesten wurmen. Voordat we de grot binnen gingen hebben we een groen blad gedoneerd aan de geesten, zodat we niet vast zouden komen te zitten in de doorgang. Na de afdaling werd de ghost dance aan ons getoond, welke vroeger werd gebruikt voor geluk in een strijd.
Voornamelijk de oudere generatie gebruikte nog veel van de rituelen die wij hebben gezien. Een oudere man kon zelfs nog een litteken van een speer schot tonen. Niet alles wordt alleen voor de toeristen gedaan, we hebben sommige rituelen namelijk ook op andere momenten in Goroka gezien. Zoals tijdens de opening van een speciale mis in de kerk (4 weken voor kerst), tijdens de diploma uitreiking op de universiteit en op foto’s in de krant. We herkenden ook de gebruiken in een museum, welke boven verwachting goed was. Gelukkig hebben we niet alles in het echt gezien wat in het museum lag, zoals de ketting met gerookte vingers van een verloren man of kind. Deze werd 50 jaar gelden nog wel gedragen! De geschiedenis die voor ons lang geleden lijkt ligt hier pas net in het verleden. 

Na een week in Goroka te zijn verbleven is het echt een soort afscheid nemen van alle mensen om ons heen die ons verblijf bijzonder hebben gemaakt. Zoals de stammen die ons zo gastvrij hebben verwelkomd. Scott, onze gids voor 3 dagen, die zo enthousiast alles kon vertellen.  De man uit het museum, die ons na een rondleiding ook meenam naar de universiteit. Barbra, de serveerster van het hotel, die ons meenam naar de kerk. De receptionist, de deur opener (zover wij weten zijn enige taak de hele dag) en de bewaker van het hotel. Stuk voor stuk lieve en betrouwbare mensen. Morgen worden we met de bus bij ons hotel opgehaald, waarna we naar Kundiawa gaan, weer in de richting van Mt. Hagen. Kundiawa ligt in een andere provincie waar we ook weer stammen zullen bezoeken.