Papoea nieuw Guinea - Mt. Hagen

(Foto's volgen later, wanneer meer internet)

Een jaar geleden wisten we niet eens waar dit land precies lag en nu zijn we er! We hebben veel tijd in vooronderzoek gestoken, maar wat is er weinig over PNG te vinden! Eens per jaar komen er grote groepen toeristen voor traditionele dans shows (voornamelijk 50+, omdat zij het kunnen betalen). En deze groep toeristen schrijft er nou net niet veel over.
We hebben PNG vooral gekozen vanwege de mensen en de levensstijl. En deze is het bijzonderst in de hooglanden. Vandaar dat we er voor hadden gekozen om naar Mt. Hagen te vliegen (over land is niet mogelijk). We zijn samen al eerder in afgelegen gebieden in Afrika geweest, maar na aankomst in Mt. Hagen moesten we alles toch echt op ons laten inwerken. De huizen zien er OK uit, maar er is verder zo weinig. Bijna iedereen leeft van zijn eigen land en geld is geen noodzaak. Er zijn bijvoorbeeld geen schoenenmakers of meubelmakers te bekennen. Het enige wat iedereen verkoopt is groente en fruit. Er zijn hokjes waar je eten kunt kopen, maar een tafeltje om te zitten is er zelden. We zien weinig telefoons en smartphones hebben we maar bij enkele gezien. Het is ook logisch, want naast het voedsel zijn de prijzen hier ontzettend hoog. Zo betaal je voor prepaid beltegoed, kleding of tassen evenveel als in Nederland. En waar je in ieder ander land met dezelfde ontwikkeling een prachtige kamer zou krijgen, betaal je hier 35 euro per nacht voor een vies hotel. De exchange rate klopt hier gewoon niet, geen idee waardoor dat komt. 
Op het vliegveld naar Mt. Hagen kwamen we verschillende expats tegen die in PNG werken, maar geen enkele toerist. Hans, uit België, werkt bij het rode kruis met een basis in Mt. Hagen. Hij vond het geweldig en bijzonder dat wij als toerist naar de hooglanden kwamen. Hij heeft ons vanuit het vliegveld naar het hotel gebracht. Taxi’s bestaan er namelijk niet. De volgende dag had hij voor ons een tochtje geregeld. We zijn gekoppeld aan twee locals die ons langs de groente velden en over de heuvels van Mt. Hagen hebben geleid. We begonnen met twee gidsen, maar na iedere boerderij die wij voorbij kwamen sloot de landeigenaar aan. Zij vonden het interessant en leuk om de weg mee te wijzen. Op een gegeven moment liepen we met tien personen. Allemaal even gastvrij en behulpzaam!
Weer aangekomen in Mt. Hagen hebben we de markt bezocht en zijn we naar een diploma uitreiking voor scholieren gegaan. In het dagelijks leven draagt iedereen westerse kleding. Maar voor speciale gelegenheden wordt er door sommige ook traditionele kleding aangetrokken.  
Bij het hotel hebben we een praatje gemaakt met de gastheer, Kelly. Hij vond het ontzettend leuk, dat wij, blanke mensen bij hem sliepen. We zijn samen een ommetje gaan maken op straat. Iedereen loopt heel traag, zodat je niet te snel terug bent. Na terugkomst kregen we ook nog een rondleiding door de tuin. Er werd uitgebreid verteld over het wasrek dat er stond, een klein hokje met gereedschap en het varken dat ze hadden. Varkens zijn hier ontzettend belangrijk. Bij speciale gelegenheden worden deze cadeau gedaan. Als er iemand overlijdt geef je naast bloemen ook een varken. Voor een vrouw betaal je als bruidsschat ook een aantal varkens aan de ouders. Emma vertelde dat zij al was getrouwd maar gratis was. Hij had echt oprecht medelijden.
Na 2 nachten in Mt. Hagen hadden we besloten om richting Goroka te gaan. We hadden gehoord en gelezen dat dat iets toeristischer zou zijn. Meteen toen het licht was (6 uur) zijn we richting het busstation gegaan. We waren de eerste in de bus en hebben meteen 4 stoelen geboekt, zodat we onze tassen naast ons konden houden. Iedereen hielp ons en wilde even een praatje komen maken. Een aantal mensen in de bus herkende ons al, omdat ze ons op straat hadden gezien. Iedereen begroet elkaar overigens, de hele dag door roepen wij good morning of happy noon en schudden we handen. 
De bus ging pas nadat hij vol zat en er reizen maar weinig mensen, dus na 2 uur op medepassagiers wachten konden we pas vertrekken. De bus reed naar Lae en zou langs Goroka komen. Toen we in Goroka aankwamen hebben ze ons met de volle bus voor de deur van ons hotel afgezet, dat bewijst maar weer hoe behulpzaam ze zijn. Echt super lief! En het viel niet tegen, al om 13 uur waren we in Goroka. 
p.s. In Nederland zijn we toch zoveel luxe gewend, we komen in opstand als er geen toilet in een sprinter blijkt te zijn. Hier hebben wij 7 uur in de bus gezeten zonder toilet. We hadden hier al rekening mee gehouden, door in de ochtend niets te drinken. Gelukkig was het bewolkt en de temperatuur OK.