Van Indonesië naar Singapore

In Indonesië zijn we echt tot rust gekomen. De enorme vriendelijkheid en rust die we overal hebben gezien. Zo staan zij glimlachend in ieder restaurant. Ze werken met 7 man in de bediening, in restaurants waar in Nederland 2 mensen zich kapot zouden rennen. Ze doen alles een stapje rustiger aan en hebben tijd om samen lol te maken. Neem je een taxi, dan vragen ze nooit om extra geld, ook niet als ze nog moeten betalen voor een parkeerplaats. Ze kunnen in hun eerste levensbehoeften voorzien en lijken daar genoegen mee te hebben. Geen getoeter in het verkeer en elkaar het geluk gunnen. Zo kwam datgene wat wij hebben gezien op ons over. Natuurlijk zijn er ook dingen die wij als toerist niet goed mee maken, zoals de taxi maffia in Ubud. Wij kunnen geen volledig beeld vormen, maar zien wel dat de gastvrijheid niet gespeeld is maar echt van binnen komt. 
Toen we in Singapore aankwamen was er een hele tegenovergestelde ervaring: Bijna iedereen alleen verstopt in zijn/ haar telefoon. Opkijken bij het in/uitstappen was zelfs te veel. Zoveel tekens en signalen overal om ieder gevaar en risico te vermijden en te leven volgens de regels. Drinken in de trein levert een boete van 500 Singapore dollar op, ongeveer 325 euro! 
Overdag kwamen wij weinig mensen tegen op straat, terwijl het zo’n grote stad is. We hadden het gevoel dat de vele culturen die Singapore kent er uiteindelijk voor zorgde dat het aanvoelde als een stad zonder duidelijke ziel. De stad veranderde in de avonden. De terrasjes en barretjes zaten vol en er was gelukkig toch genot te ontdekken. We zijn op ontzettend mooie plekken geweest waar een gezellige sfeer hing. Maaike, bij wie we hebben gelogeerd, heeft ons meegenomen naar een rooftop bar, welke op de hoogste toren van Singapore zat. Een geweldig uitzicht! We hadden alvast zicht op het Marina Bay Sands hotel waar we op zondag zouden slapen. Toch wel een icoon van Singapore.

Marina Bay Sands Hotel!
De ochtend dat het zo ver was, hebben wij drieën zorgvuldig onze tassen gepakt. We waren zelfs een beetje zenuwachtig toen we onderweg waren. Gingen we dit nou echt doen?! Slapen in het hotel waar we al 10.000 foto’s van hadden gemaakt en gezien? Bij aankomst vertelden we nogmaals dat het voor Jurgen en Emma de honeymoon was. Het personeel keek een beetje raar op, omdat we met drie waren en reageerde: “ OK, she just closes her eyes”. Vervolgens kregen we extra chocolaatjes, daar deden we het natuurlijk voor.
Snel onze tassen op bed gegooid, zwemkleding en hotelbadjas aan en op naar de infinity pool boven op het dak, op de 57e verdieping. Wat een uitzicht! We hebben de hele dag aan het zwembad gelegen. En natuurlijk in het water. Later op de avond hebben we de hotelkamer verbouwd zodat we op de bank konden ploffen met onze ciders en biertjes en gewoon naar buiten konden kijken. (Emma heeft aan jullie gedacht Fuji collega’s). Het uitzicht was net een grote poster die maar niet ophield. Natuurlijk hebben we met de gordijnen open geslapen en lagen we voor zonsopkomst weer aan het zwembad. Maaike ging vanuit daar door naar haar werk. Goed begin van de dag.
We moesten denken aan de dag na de bruiloft. Een lege jurk op de grond, de prins en prinses waren weer weg, het sprookje was over. Na het uitchecken dachten we bijna hetzelfde: het paleis is weg, het sprookje is over. Maar gelukkig is het nooit het laatste sprookje….