Het leven op een eiland in de Filipijnen

Op 5 December zijn we vanuit Papua aangekomen in de hoofdstad van de Filipijnen: Manila. Het was weer een hele omslag. We waren inmiddels gewend aan het leven binnenshuis zodra het donker werd. Maar net als in Singapore leefde de stad Manila ook vooral in de avonden. We genoten er van, op de eerste avond na. Blijkbaar hadden we de eerste avond een barretje opgezocht in het “red light” district. De hoeveelheid blanke oude gezette mannen was echt ontzettend groot, we kwamen ze overal tegen, met veel te jonge slanke kleine meisjes. Je voelt je dan zo machteloos. Dat hebben we niet als we de stelletjes van gelijke leeftijd zien, die zijn er ook ontzettend veel. 

Manila heeft een bijzonder icoon: de stadsbussen. Dit zijn oude Amerikaanse bussen die nog uit de tweede wereldoorlog komen. Ze zijn helemaal versierd en in allerlei kleuren geschilderd. Het was even uitvogelen hoe het precies werkte, maar het is ons gelukt om vanuit het hotel via een aantal overstappen naar het oude koloniale Spaanse gedeelte Intramuros te komen. We leerde na ons eerste ritje meteen bij: Ga altijd op de rij zitten met de meest slanke mensen, want ze kijken niet naar wat past, maar naar wat gebruikelijk is. En dat is met 10 personen naast elkaar zitten. 

Vanuit Manila zijn we doorgereisd naar Siargao. Manila is geen verkeerde stad, maar zoals alle steden blijft het een plek met veel mensen en drukke straten. Siargao is heel anders, het is Het surfeiland van de Filipijnen. Stranden, barretjes, palmbomen en een blauwe zee. Ze besteden hier veel aandacht aan de natuur en zijn er bewust mee bezig. Ze zien de waarde er van in en het belang om het te behouden. Ze willen wildgroei aan huisjes en vuil voorkomen, zoals op het hiervoor populaire toeristische eiland Boracay gebeurt. Overal kun je hier water uit grote vaten krijgen, zodat de hoevelheid PET flessen beperkt blijft. Palmbomen worden zo min mogelijk gekapt en lopen daardoor soms dwars door gebouwen heen. Daarnaast hebben ze eens per week schoonmaak acties. Ze organiseren hier veel als community en werken zo samen aan de ontwikkeling van Siargao. Wel hebben ze nog altijd ook de hanen gevechten. We zijn uit nieuwsgierigheid ook bij een wedstrijd gaan kijken. Maar het intense geschreeuw van de gokkende mannen en de messen aan de hanenpoten zorgde er voor dat we niet lang binnen wilde zijn.

Via Airbnb hadden we op Siargao een homestay geboekt. De eerste nacht hebben we nog redelijk geslapen, maar bij de tweede nacht merkte we echt dat al onze lig plekken beurs waren. Het matras was splinter dun en lag op een houten plank. We hebben helaas moeten toegeven aan onze gewenning aan luxe en hebben na overleg een homestay bij de buren kunnen boeken met een voor ons gevoel  heerlijk matras. We zijn nog nooit zo gelukkig geweest met zo’n matrasje. 

Na Papua waren we een beetje loom geworden van het hangen. We hadden weinig energie. Gelukkig is dat hier helemaal veranderd en krijgen we energie van het actief zijn. Het is wel echt super warm en vochtig hier. We zitten in het begin van het regenseizoen en een aantal keer per dag wordt de strak blauwe lucht verwisseld met een stort bui. Maar daar zijn we inmiddels aan gewend. We hadden fietsen gehuurd en voor de zekerheid een kleine rugzak meegenomen met de belangrijkste benodigdheden voor het geval we meerdere dagen zouden gaan fietsen. Uiteindelijk zijn we in 3 dagen het hele eiland rond gefietst. Ons hoofdverblijf zit in de stad General Luna, wat sinds enkele jaren vol zit met toeristen. De rest van het eiland is een stuk minder toeristisch en het voelt veel relaxter. Vanaf de andere kant van het eiland hebben we op een ochtend als eerste een bootje naar Sugba Lagoon genomen. Een heel mooi helder blauw water, wat ingesloten zit op een eiland. Wij hebben hier genoten van de zon en de plek, voordat de massa toeristen en regen uit General Luna kwamen. Na onze fietstocht hebben we besloten om in General Luna te blijven. Stilte en rust hebben we laatste weken voldoende gehad en we zijn wel op zoek naar wat gezelligheid om ons heen. Bij de mensen om ons heen horen ook relatief veel Lady-Boys: Filipijnse mannen die als vrouw door het leven gaan. We hebben ons plekje hier gevonden. We laten ons met een tricycle (een motor met aangebouwd zij-zitje) vroeg in de ochtend naar de surfplek brengen. Daar huren we en surfboard en boeken we een uur privéles. Waarna we voldaan op het strand kunnen genieten van de zon. Daar kunnen wij de komende dagen wel aan wennen.