“Ober, mag ik mijn drankje nog?”

Voor iedereen die we nog niet gesproken hebben: Nog de aller beste wensen gewenst voor in het nieuwe jaar! Wij hebben dit jaar de jaarwisseling boven op het dak van ons luxere hotel in Cebu gevierd. Het personeel en hun welwillendheid maakte het helemaal compleet. Het hotel was pas 3 maanden open en ook voor het personeel was alles nieuw en spannend. Ze hadden speciaal voor oud en nieuw een diner geregeld met een goede live band. Je merkt dat het opgeleid personeel is en ze doen ontzettend hun best, maar het gaat er allemaal zo klungelig aan toe. Je mag aan een tafel gaan zitten, waar je later weer weg gestuurd wordt, omdat het toch was gereserveerd. Ze rijden met een karretje borden over een kabel heen, waardoor deze uit het stop contact knalt en de live band opeens geen geluid meer heeft. Of je krijgt 2 drankjes voor de prijs van 1 tijdens happy hour, maar vervolgens krijg je wel een rekening met de dubbele hoeveelheid drankjes er op. Maar ze bedoelen het allemaal zo goed. 

 
Na het diner hadden ze speciaal voor deze avond het dak geopend. Ze hadden een goede DJ geregeld en voor de prijs van 1 cocktail kon je onbeperkt cocktails krijgen op het dak. Ook hier was het weer zo aandoenlijk. Weer komen ze met het kleine karretje aan. Wij stonden er naast in de lift en op de bovenste verdieping was er een drempel waar ze overheen moesten. We hielden het in de gaten en ze waren blij dat wij er waren om de flessen drank mee op te vangen. Ze doen alles met een glimlach en net na middernacht dansten ze volop mee en zaten ook zij aan de rum coke. We hebben samen kunnen genieten van het vuurwerk, we hadden uitzicht over de gehele stad en overal om ons heen werd het afgestoken.  

Rum Coke is overigens het standaard drankje naast bier dat wordt gedronken. Vaak is het even duur of zelfs goedkoper. En ze maken ze altijd veel te sterk! Waarom? De lokale rum is goedkoper dan de coca cola die ze moeten importeren, dus het liefst doen ze er zo veel mogelijk rum in. In een bar zullen ze je drankje niet zomaar vergeten, maar in een restaurant moet je er altijd om vragen. We zijn ons blijven verbazen. Of je nu alleen in een restaurant zit, met 100 anderen, 2 of 12 man personeel. We hebben altijd dezelfde vraag kunnen stellen: “ Ober, mag ik mijn drankje nog? ”. Ze lachen dan vriendelijk en rennen snel naar de koelkast. Bij een biertje/ cider krijg je bij je flesje altijd een servet er bij. Je moet namelijk altijd de hals afdoen voordat je drinkt. De omstandigheden waarop de drank wordt vervoert of bewaart is namelijk niet optimaal en de hals zit altijd vol met roest van de kroondop. 

Na onze oud en nieuw zijn we met de ferry naar Bohol gereisd. En ja hoor: We hebben ze gezien! We hebben ze gezien! De schattige kleine aapjes van Bohol, de Tarsier (uit te spreken als tharshir). Als een van de weinige zijn wij niet met een tour operator maar zelf met openbaar vervoer naar de plek gereisd waar de kleine aapjes te zien waren. We konden ons zo optimaal voorbereiden: we wilden toch wel eerst een shirt met een aapje er op, voordat we ze zouden zien. Ze zijn zo klein en hebben grote ogen. Het lijkt een beetje op een kruising tussen een uil en een hamster. 

Om het kwartier rijdt er een openbaar vervoer bus over de grote wegen, die je overal kan aanhouden en laten stoppen. Soms rijdt er een controleur vanuit de bus maatschappij mee die de kaartjes verkoper en de chauffeur in de gaten houdt. Als hij er op zit wordt er heel rustig gereden, maar zodra hij weg is gaat de vaart er weer in. Telkens weer, bij iedere bus hetzelfde. Later die dag hadden we de bus verder gepakt naar de chocolate hills. Dat kon alleen maar mooi zijn. Ze heten zo, omdat ze in het droge seizoen bruin zijn. Wij waren er in het groene seizoen, maar nog steeds ontzettend mooi. Het zijn bergen met afgeronde toppen, die zijn ontstaan vanuit het koraal. Het gebied lag vroeger onder de zee. 

Aan het eind van de dag hebben we weer een bus gepakt terug richting ons hotel. Tot we een locatie zagen waar ze boottochten in het donker aanboden. Jurgen had gelezen dat er veel vuurvliegjes zouden zitten. We hadden geluk en konden die avond nog mee. In tegenstelling tot overdag waren er maar 10 andere toeristen op de boot. Het was heel bijzonder om te zien. Langs het water zaten een aantal bomen volledig onder de vuur vliegjes. Prachtig om de golvende lichtbewegingen te zien.  

Helaas was Bohol niet alleen maar genieten. De volgende ochtend konden we namelijk weer naar het ziekenhuis. Emma zat onder de rode bultjes. Ze voelde zich OK, maar we vertrouwde het niet, zeker niet nadat de hotel eigenaar schrok van Emma en het woord Dengue vermelde. Dengue, ook wel bekend als de knokkelkoorts, is een virus dat via de mug wordt overgedragen. Bij het ziekenhuis werden we doorverwezen naar de eerste hulp. Daar werden we goed geholpen, maar je wordt er niet echt vrolijk van. Mensen gaan pas heel laat naar het ziekenhuis. Wij konden zo allerlei diagnoses stellen: we zagen een persoon die helemaal geel was, een oude man met een rechter arm 3 keer zo dik als zijn linker arm en volledig onder het witte vocht. Dit zie je niet op straat, maar dit zijn wel momenten waarop je ziet dat mensen hier toch soms echt in geld nood zitten. Filipijnen met een goede baan verdienen hier zo’n 5 euro per dag, 30 dagen in de maand. Dus dat is een salaris van 150 euro. Vaak geven ze dan ook nog bijna alles af aan hun familie en houden dan maar weinig over. Gelukkig konden wij na een aantal uren van wachten op de uitslag weer gaan. Het bleek een allergische reactie te zijn geweest en na een anti-histamine shot en medicijnen konden we de boot nemen naar Cebu vanuit waar onze vlucht naar het eiland Palawan zou gaan.  

Palawan en voornamelijk het plaatsje El Nido wordt gezien als de mooiste plek van de Filipijnen. En dat was het ook! Alleen de sfeer die er hing was het tegenovergestelde. De lokale mensen waren laks en je merkte dat ze weinig voor hun geld hoefde te doen. Mensen in winkels keken je amper aan en leken erg ondankbaar. We hadden hier een dagtocht geboekt naar small lagoon. De boottocht was prachtig, maar wat we niet snapten: alle boten vol met toeristen vertrokken vanaf dezelfde plek, op hetzelfde tijdstip en maakte hetzelfde rondje. Dat betekent dat je met tientallen toeristen op hetzelfde tijdstip op hetzelfde onbewoonde eiland aankomt. Dat maakt de gehele ervaring anders. Het was nog steeds mooi, maar de beleving was er niet naar. Het lijkt de locals hier niet uit te maken, want de toeristen betalen toch wel. De beleving veranderde toen de motor van onze boot kapot ging en wij ergens voor 2 uur voor anker moesten liggen tot er een nieuwe boot gehaald werd. Wij waren bijna alleen bij small lagoon.  

De ervaring was compleet anders en geweldig op onze 3 daagse boottocht die we hadden geboekt. We zijn vanaf El Nido naar Coron gevaren, inclusief 2 overnachtingen op kleine eilandjes onderweg. Blijkbaar is dit ontzettend populair bij de Nederlanders. 70% van onze boot was Nederlands. Voor ons hartstikke gezellig en fijn om even weer heerlijk te kunnen kletsen met mensen met dezelfde normen en waarden. De eilanden waren ontzettend mooi en de beleving was zoals we hadden gewild, alsof we samen op ontdekkingstocht waren. We hebben een nacht in een hutje en een nacht in een tent geslapen, recht aan de zee. Na zonsondergang heb je er nauwelijks licht en hoe langer je naar de hemel keek, hoe meer sterren er leken te verschijnen. We hebben er nog nooit zo veel gezien! Na 2 nachten en nog een leuke avond met de Nederlanders zijn we weer vertrokken vanuit de Filipijnen. Het is toch altijd weer vreemd om weg te gaan van een plek. Je beseft opeens wat je gaat missen. De lieve mensen in de tricycles: je stapt de deur uit en ze staan voor je klaar. Echt afzetten doen de Filipijnen niet (op El Nido na) wat het reizen er prettig maakte. Als je geen service van ze aanneemt blijven ze eerlijk en wijzen ze je alsnog de weg. Het zijn vrij introverte mensen. Daardoor blijft het oppervlakkig, maar je kunt wel met ze lachen. Zeker als je samen karaoke gaat zingen: ze zingen zo dicht tegen de microfoon aan waardoor het nooit kan klinken en galmt. Maar ze doen het zo enthousiast, mooi om te zien.